De Pion 3 kan niet stunten tegen DSC

Net als de vorige keer begonnen we enigszins gehandicapt aan de wedstrijd. We moesten het (wederom) stellen zonder Ad Bruijns, die met het 1e meespeelde, en zonder Henk Alberts, die inviel in het 2e. Marieke van Essen had het tijdens haar invalbeurt zo goed gedaan dat ze meteen doorgeschoven is naar het 2e, waar ze overigens opnieuw een sublieme prestatie wegzette. Theo Potjes speelde dit keer bij ons en zorgde ook meteen voor het vervoer, zodat we met twee Lexus-bolides (die van Theo en die van Jacques Smits) naar Dongen zoefden. We doen het niet voor minder!

Vooraf stond al vast dat we het tegen DSC 1 moeilijk zouden krijgen en de kans op een overwinning bijzonder klein was. Toch begonnen we met een opsteker. Mijn tegenstander speelde de opening wel erg ongelukkig, waardoor ik na een minuut of 10 spelen al straal gewonnen kwam te staan. Ik mepte het ene na het andere stuk van het bord af, joeg de witte koning zo ongeveer naar a8 en zette hem daar mat. Dat doet een mens goed…
Jan Rijkse kwam na de opening na een ongelukkig zetje beduidend minder te staan, maar nadat alle stukken werden afgeruild was het voordeel voor zijn tegenstander weg en hield hij het remise. Na 2 partijen 1½ punt. Zou er vandaag een verrassing inzitten?
Het antwoord: nee! Ineens sneuvelden de dappere strijders van het 3e bij bosjes. Theo Potjes werd met zijn rug tegen de muur gedrukt, kon zich nog een tijdje staande houden, maar toen kraakte zijn fort en ging de partij verloren. Peter Huijser had even goede hoop toen hij een pion won, maar de prijs voor die pion was hoog. Zijn stelling werd zienderogen slechter en ook hij ging eraan voor de moeite. Bij Bas Robben ontstond aan weerszijden een enorme chaos, waarin Bas zich aanvankelijk uitstekend staande hield. Eén van zijn pionnen sneuvelde, maar hij had nog wel wat spel… Totdat Bas een stuk wegblunderde en toen was het heel snel gedaan: 3½-1½ voor DSC.
Erik van Elven gaf heel lang goed tegenspel aan een tegenstander met een rating van 2136. Totdat een dame zich met veel verleidelijke charme Eriks stelling binnendrong en brutaalweg een pionnetje meejatte. Dat deed Erik aan het eind de das om en ook hij verloor. Mark Mathon wist het met wat moeite remise te houden, meer zat er echt niet in en vervolgens was het wachten op Jacques Smits.
Voor Jacques Smits zag het er het grootste deel van de middag heel slecht uit. Hij verloor 2 pionnen en leek rijp voor de slachtbank. Maar Jacques sputterde hard tegen, won een pionnetje terug en maakte het zijn tegenstander bijzonder lastig. Toen die tegenstander een stuk wegblunderde waren de winstkansen ineens voor Jacques, al moesten nog heel wat venijnige varianten met aanvallen op Jacques’ koning en eeuwig schaak vermeden worden. Dat deed Jacques zeer kundig en met hele nauwkeurige zetjes nam hij langzamerhand het initiatief en de aanval over en sleepte hij het volle punt eruit. Eindstand 5-3; dat klinkt zo slecht nog niet tegen een team met gemiddeld 200 elopunten meer. Onze kansen om te winnen komen nog wel. Maar hopelijk kunnen we tegen die tijd wel over onze beste spelers beschikken…

DSC 1 – De Pion 3 5 – 3
Maarten van der Burght (2136) – Erik van Elven (1850) 1 – 0
Mark Maas (1876) – Bas Robben (1556) 1 – 0
Roelant Schoots (1983) – Jacques Smits (1581) 0 – 1 (!!!)
Pierre Mulders (1616) – Peter Huijser (1585) 1 – 0
Ivo de Ligt (1691) – Theo Potjes (1363) 1 – 0
Maarten de Kloe (1534) – Kees van Hogeloon (1510) 0 – 1
Xander Mahieu (1530) – Jan Rijkse (1556) ½ – ½
Ad Swinkels (1688) – Mark Mathon (1501) ½ – ½