Forse nederlaag De Pion 2

Soms zit het mee, soms zit het tegen. En soms zit alles mee en soms zit alles tegen. Voor De Pion 2 zit voorlopig alles tegen, ook weer in de wedstrijd tegen Staunton. Niet dat we hadden kunnen winnen of een punt kunnen halen tegen Staunton, maar de nederlaag had minder fors hoeven te zijn.
De vege tekens begonnen al voor de wedstrijd. We konden deze wedstrijd niet beschikken over Ton van der Werf, Paul Scheermeijer en Ad Bruijns. Ton en Paul waren verhinderd. We zullen het trouwens dit seizoen toch regelmatig zonder die twee moeten gaan doen: Paul is invaller en Ton zal ook regelmatig in De Pion 1 spelen. Ad Bruijns was tegelijkertijd wedstrijdleider, koffiejuffrouw en fotograaf, een redelijk unieke combinatie van functies. Maar goed, Staunton moest ook een paar vaste krachten missen, dus dat compenseerde elkaar aardig. Staunton stond voor de wedstrijd met 0 punten onderaan, maar dat zegt nog niet zoveel. De eerste wedstrijd speelden ze tegen het bijzonder sterke BSV 2, de tweede wedstrijd verloren ze wat ongelukkig van De Zwarte Dame, zoals ons dat ook al overkwam. Heeft De Zwarte Dame dan hulp van hogere machten?
We speelden voor het eerst in onze geschiedenis onze thuiswedstrijden in het Jan Tinbergen College. De Pion 2 houdt daar geen goede herinneringen aan over. Dat ligt uiteraard niet aan het JTC, ook niet aan onze tegenstander, maar uiteindelijk natuurlijk aan onszelf.
Erik van Elven maakte al snel remise. De partij was al heel snel doodgebloed. Bij Imad Abou Dehn duurde het wat langer, hij sloeg nog een remise-aanbod van zijn tegenstander af, maar kwam toen toch ook tot de conclusie dat er geen sjoege meer in de stelling zat: remise. En vanaf toen ging alles mis.
Bas Robben kwam niet aan rocheren toe, kwam daardoor in grote problemen, zijn koning kreeg een fatale aanval te verduren en Bas ging mat. Zelf stond ik de hele partij bijzonder lekker, wist mijn tegenstander met zijn rug tegen de muur te zetten, maar kreeg nooit echt beslissend voordeel. Door een blunder moest ik mijn dame inruilen tegen een toren en toen was het eigenlijk wel uit. Volkomen onnodig verloren.
Alex van den Kolk viel bij ons in en speelde zoals we van hem gewend zijn tegen Tamara van Boxel een alles of niks partij. Beide koningen stonden in de gevarenzone, maar Tamara kreeg de beslissende mataanval en won. Alex had geheel tegen zijn gewoonte in dit keer zijn petje thuis gelaten en wellicht deed dat hem de das om. Henk Alberts leek te gaan afwikkelen naar een eindspel waar remise de meest logische uitkomst leek, totdat één van Henks pionnen alsnog sneuvelde en er geen houden meer aan was. Patrick Lubbers wist lang uitstekend partij te geven tegen Mats Schoonen, die de laatste tijd in supervorm is, totdat hij aan het eind toch hier en daar een pion verloor en het eindspel dus ook verloor.
Was er dan geen enkel lichtpunt in de wedstrijd? Jawel! Stijn Goorden zat ook dit keer weer eens formidabel te spelen aan het eerste bord. Zijn tegenstander, Wout van Opstal (rating 1973!), bood taai verzet, maar Stijn wits hier en daar een pionnetje mee te snoepen en won het eindspel. Daarmee was het leed enigszins verzacht, maar een 2-6 nederlaag blijft pijnlijk en de degradatiezorgen beginnen zich nu al af te tekenen. “Dan moet het maar gebeuren tegen RSG”, werd er al geroepen. RSG heeft de eerste 3 wedstrijden verloren, maar blijft wel een gevaarlijke klant met ons bekende spelers als Jan Schuurmans, Marc Naalden, Ted van Eck en Arco Schumacher in het team.

De Pion 2 – Staunton 1 2 – 6
Stijn Goorden (1863) – Wout van Opstal (1973) 1 – 0
Erik van Elven (1914) – Kasper Kuijpers (1860) ½ – ½
Patrick Lubbers (1761) – Mats Schoonen (1873) 0 – 1
Henk Alberts (1741) – Martijn Struijs (1746) 0 – 1
Imad Abou Dehn (1856) – Cees van Gils (1744) ½ – ½
Kees van Hogeloon (1744) – Eddy van Opdorp (1638) 0 – 1
Bas Robben (1698) – Wiek van Leeuwen (1724) 0 – 1
Alex van den Kolk (1609) – Tamara van Boxel (1613) 0 – 1