Simultaan Ton vd Werf 9½-½
Bij Eeuwig Schaak in Rucphen is het al jaren traditie dat er één keer per jaar een simultaan wordt gegeven door een sterke speler uit de regio. Deze keer was Ton van der Werf van onze club gevraagd voor de simultaan. Bij Eeuwig Schaak zijn er dertien spelers actief die een interne competitie spelen in twee groepen met promotie en degradatie van twee spelers per groep. Ad Bruijns, Kees van Hogeloon, Frans Peeters. Patrick Heijnen en Robin Maas zijn zowel lid van De Pion als van Eeuwig Schaak.
De simultaan was vorige week donderdag maar ik kon pas vandaag al mijn moed bij elkaar rapen om er iets over te schrijven. Voor mij was het een enorme desillusie. Nog nooit in mijn leven heb ik zo slecht gespeeld. Ik geef toe, ik was niet helemaal bij de les toen we startten maar dat is maar een smoesje. Eigenlijk heb ik altijd al een hekel gehad aan het spelen van simultaans. Meestal is de simultaangever veel sterker dan de deelnemers en wat heeft het eigenlijk voor nut om dan mee te doen? Vorig jaar kwam bijvoorbeeld Jorden van Foreest naar Eeuwig Schaak en die won alle 24 partijen. Maar deze keer kwam Ton, dat mannetje dat ik 20 jaar geleden leerde kennen als jeugdleider van Schaakclub Steenbergen, maar ook als lid van de beroemde Loohorst waar Marloes ook bij hoort, net als Paul Kuijpers trouwens. En die Ton, ach die heeft “maar” rond de 1900 als rating. Die zou het dus best wel eens moeilijk kunnen krijgen bij die simultaan.
Nou niet dus. Om maar met de deur in huis te vallen. Er deden tien spelers mee aan de simultaan en Ton won negen partijen en moest enkel remise geven aan Kees. En ik … ik verloor in vijf zetten. Nog nooit meegemaakt zoiets. In vijf zetten verloor ik een stuk en als ik door had gespeeld had ik zelfs mijn dame verloren. Ongelooflijk, we waren gestart om kwart over acht en om kwart voor negen was ik weer thuis, hoewel ik met de fiets naar Rucphen was gegaan. Het punt is dat je moet zetten als de simultaangever aan je bord komt. Het is flauw als je dat niet doet en Ton ging in de opening als een razende tornado langs de borden. Ik kon hem niet bijhouden en deed totaal verkeerde zetten. Laat ik de partij maar niet laten zien, want ik schaam me er vreselijk voor. Ik ga de notatie ook uit mijn 100-games notatieboekje scheuren. Niemand mag ooit nog die vijf zetten te zien krijgen.
Toen ik vandaag in De Bode het verslag van Kees las, knapte ik weer een beetje op. Ton had bijna alles gewonnen zoals gezegd. Enkel Kees zelf had remise. In hetzelfde verslag deed Kees verslag van de partij van Ad bij de simultaan. Een foute keus van Ad werd hem fataal.